Ieder dag om 3 uur 's ochtends (lees: 's nachts) opgestaan... om een stukje te gaan lopen. Wat hakt dat er in! Gelukkig bakt Jeroen iedere ochtend eieren met spek en witte bonen in tomatensaus als stevige basis om de rest van de dag op te lopen. Ik smeer intussen 20 boterhammen, en drink een bakje koffie weg. Daarna de inmiddels traditionele yoghurt met cruesli. Voeten intapen, tas klaarmaken, en om 4.15 uur naar de start, om daar me te melden met de barcodekaart. Zoals bekend hoefde Jeroen zich niet te melden.Iedere ochtend het zelfde ritueel. Op automatische piloot!
Dag 1. De dag van Elst
Net voor het dorpje Huijssen een eerste rust van 25 minuten. Toevalligerwijs kwamen we nog de man van een collega van het Zuyderzee College tegen waardoor we bij Patrick Kikke (DJ welk station?) op de radio geweest. Verder nog een rust met koffie in het mooie Elst, waar Jeroen nog kennissen tegenkwam. Heerlijk gelopen tot een kilometer of 40. Daarna begonnen de pijntjes. Ik een blaar op mijn rechterkleine teen, en Jeroen was totaal verzuurd. Check de film!
Net voor het dorpje Huijssen een eerste rust van 25 minuten. Toevalligerwijs kwamen we nog de man van een collega van het Zuyderzee College tegen waardoor we bij Patrick Kikke (DJ welk station?) op de radio geweest. Verder nog een rust met koffie in het mooie Elst, waar Jeroen nog kennissen tegenkwam. Heerlijk gelopen tot een kilometer of 40. Daarna begonnen de pijntjes. Ik een blaar op mijn rechterkleine teen, en Jeroen was totaal verzuurd. Check de film!
De Oosterhoutse dijk (waar het vorig jaar fout ging) overgesjokt, maar de warmte was nu geen enkel probleem. De laatste loodjes over de Waalbrug vielen mij erg tegen, maar dag 1 zat er op om 16:30 uur.
Thuis aangekomen eerst even op bed liggen, waarna ook toen een vast ritueel zich voor 4 dagen ging afspelen. Eerst isotonendrank, dan tape eraf, voetenbadje met Gehwohl, douchen (met stoeltje), spierbalsem, lange onderbroek van erfenis opa van Jeroen aan, eten (bereid door Tom; 1000x dank!), vierdaagse journaal op TV-Gelderland kijken, half 9 slapen met het gevoel: nog 3 van dit soort dagen... damned!
Dag 2. De dag van Wijchen
Voor mij een zware dag! Na het vaste ochtendritueel een enorme lus rond het dorp Wijchen gemaakt. Speciaal de extra lus voor de 50 km. bij Balgoij en Niftrik hakte erin. Er waren genoeg momenten dat ik twijfelde waar ik aan begonnen was, maar Jeroen wist met een juist tempo, en een "strenge" verdeling van rusten mij er door heen te slepen. Speciaal de rust op de militaire rustplaats in Wijchen deed mij erg goed. Er werd van alles uitgedeeld! Van kleine kinderen met iets te vaak beroerde snoepjes tot een fruitteler die nog van zijn overtollige oogst af moest. Echt super! Het laatste stuk over de Waalkade viel mij zwaar tegen. Strompelend werd ik ingehaald door alles van 50 en 60+.
Voor mij een zware dag! Na het vaste ochtendritueel een enorme lus rond het dorp Wijchen gemaakt. Speciaal de extra lus voor de 50 km. bij Balgoij en Niftrik hakte erin. Er waren genoeg momenten dat ik twijfelde waar ik aan begonnen was, maar Jeroen wist met een juist tempo, en een "strenge" verdeling van rusten mij er door heen te slepen. Speciaal de rust op de militaire rustplaats in Wijchen deed mij erg goed. Er werd van alles uitgedeeld! Van kleine kinderen met iets te vaak beroerde snoepjes tot een fruitteler die nog van zijn overtollige oogst af moest. Echt super! Het laatste stuk over de Waalkade viel mij zwaar tegen. Strompelend werd ik ingehaald door alles van 50 en 60+.
16:30 binnen, en total loss!
Dag 3. De dag van Groesbeek
's Ochtends heerlijk tussen de militairen gelopen. Terwijl de British Metropolitan Police om 5 uur een borrel wegklokte, en ze Canadezen "uitscholden" voor "Hey you, Americans!", konden wij de spierpijn even opzij zetten, en vrolijk meelachen met de toch wel superieure Engelse humor. Leuke dorpjes als Mook en Milsbeek deden het moreel goed! Helaas haakten de militairen af, en moesten wij nog naar het Limburgse dorpje Ottersum lopen. Dat hakte er voor beiden best in. Jeroen liep op meer blaren dan verwacht, en ik vond de temperatuur toch te hoog.
's Ochtends heerlijk tussen de militairen gelopen. Terwijl de British Metropolitan Police om 5 uur een borrel wegklokte, en ze Canadezen "uitscholden" voor "Hey you, Americans!", konden wij de spierpijn even opzij zetten, en vrolijk meelachen met de toch wel superieure Engelse humor. Leuke dorpjes als Mook en Milsbeek deden het moreel goed! Helaas haakten de militairen af, en moesten wij nog naar het Limburgse dorpje Ottersum lopen. Dat hakte er voor beiden best in. Jeroen liep op meer blaren dan verwacht, en ik vond de temperatuur toch te hoog.
Bij een militaire rustpost kregen we sinasappelen, en hebben we nog even gerust, voordat we de Sint Jansberg overstaken, en de gehuchten Grafwegen en Breedeweg doorkruisten. Bij Groesbeek kregen we een voorschotje op de intocht. Wat een warm onthaal. Voor de Zevenheuvelenweg was dit toch wel fijn, en werden we warm onthaalt door Iwan, een collega van Jeroen. Na wat mentale oppeppers, gingen we richting Berg & Dal, waar Jeroens moeder ons op stond te wachten (met lekkere kersen!).
Het laatste stuk ging voor beiden niet soepel en 1 km. voor de finish stond Jeroens moeder met een biertje klaar. Handlauw, maar daarom niet minder! Iedere gêne ben je toch al voorbij als je tegen iedere willekeurige boom op het parcours mensen de aardappels ziet afgieten, dus lopend met een biertje over het parcours met allemaal lallend publiek om je heen kon er ook nog wel bij. Bij de finish moest ik me nog even afmelden bij mijn bureau, waar ik iedere dag de controlekaart voor de dag erna moet ophalen. Jeroens moeder heeft heerlijk gekookt!
Dag 4. De dag van Cuijk.
Voor de laatste keer vroeg op. Gelukkig! En we voelden ons bijzonder goed! Sander wat last van de knie en enkels maar met wat paracetamols (afgekort door Jeroen tot para's wat met al die militairen wel voor wat verwarring zorgde!). In de buitenwijken van Nijmegen nog wat aan de praat met de een Canadese militair die al die apenbomen wel heel bijzonder vond in die tuinen. Na wat chit-chat vervoegde hij zich met een sprintje (patser!) bij de rest van zijn peloton.
Een stomme draaibeweging gooide roet in het eten. We haalde de Canadese militair weer in en vervolgens draaide ik nog om nog wat onzinnigs tegen hem te zeggen, en het schoot in mijn linker bovenbeen. De snelheid ging er plots uit van een kleine 6 km. uur naar hooguit 3 km. uur. We maakten ons duidelijk zorgen, omdat dan de finish tijd van 18:00 uur net gehaald kon worden, maar dan konden we amper meer rusten, en mocht de situatie niet verslechteren. Het oplopen van het taluut van de brug bij Grave deed zo'n zeer dat ik het echt niet meer zag zitten. Naar de eerste hulppost toe van de EHBO. Gelukkig was ik snel aan de beurt en kon ik vanuit de wachttent meteen naar de behandeltent.
De arts concludeerde het snel: gescheurde hamstring. Enige oplossing: 10 dagen rust. Doorlopen zou geen extra schade aanbrengen, alleen heel erg vervelend zijn. Na een massage en wat pijnstillers toch maar weer verder gegaan, want uitvallen na 165 km. voelt erg slecht. Door het mooie Brabantse land richting Cuijk, de grote pleisterplaats van de laatste dag. Jeroen hield de juiste spirit erin, als of ik een schildpad was, met een wortel aan een stok ervoor. Bij Cuijk lag de befaamde pontonbrug waar we de Maas overstaken, terug het Gelderse land in. Die Brabo's hielden de sfeer er goed in. Check de film!
Richting Mook begon het hozen en te onweren. Stilstaan onder een boom of in het open veld is geen goed idee, dus dan maar doorlopen, en hopen dat je buurman met paraplu toch wat meer aantrekkingskracht heeft dan jij. Wishful thinking? Onze schoenen waren totaal doorweekt, maar het bovenlichaam was door de poncho nog droog. Jeroen heeft in zijn goeiigheid nog een poncho gegeven aan een Duitse militair. Zijn fiets gaf hij niet. In Mook bij familie van Jeroen even een bakkie gedaan, en de "traditionele vierdaagse salamiworst" in ontvangst genomen.
Het laatste stuk door Malden ging de regenbui nog even goed los, om er zeker van te zijn, dat ook echt niets meer droog was. Jeroen ervaarde zijn doorweekte voeten als een verademing voor zijn blaren! De gladiolen begonnen langzaam te komen, maar om 10 km. voor de finish al met bloemen te gaan lopen vond ik wel heel voorbarig (en vooral lastig), dus vriendelijk afgeslagen. Langzaam werd het drukker en drukker langs het parcours, maar het gezegde dat je wordt gedragen door het publiek ging bij mij nog lang niet op.
De Via Gladiola (Sint Annastraat) maakte veel goed. Publiek staat rijen dik, en wetende dat de finish binnen een uur in het zicht is, en de familie die staat te wachten maakt veel goed. Ondanks de regen bleven er toch veel mensen langs de kant ons aanmoedigen. Dat gaf een onoverwinnelijk gevoel! Bij een café Jeroen uit het oog verloren, maar die bleek al voor me te lopen. Gelukkig was een vrouw in het publiek zo attent om mij daarop te wijzen.
Net voor de finish stond Nes, pa & ma, Mark en Nanoek en Jeroens moeder op ons te wachten! Echt super om zo onthaalt te worden. Dat voelt goed! Samen naar de finish gelopen en daar het kruisje in ontvangst genomen. Uiteraard heb ik hem laten opspelden, want zomaar in je zak stoppen doe je het niet voor!
Je hoort mensen zeggen:"Je doet het voor de gezelligheid" Zinloos! Daarvoor ga je naar het café!
- "Je doet het om wat van het landschap te zien" Onzin! Met tienduizenden op een dijk stampen, dan is Nederland niet idyllisch!
"Je doet het omdat je een weddenschap het verloren" Dom! Had je slimmer moeten wedden!
"Je doet het omdat het een soort verslaving is!" Sukkel! Was dan blijven roken!
Voor mij is er maar 1 reden: Aan iets beginnen waarvan je het niet weet of je het kunt, en daarna het vierdaagsekruisje krijgen . Voor niets anders! Voor mij dan ook eens, maar nooit weer, alhoewel.. zo'n kroontje erop is ook wel leuk.. toch?
Jeroen het was top! Bedankt!
